Ik heb een enorme bewondering voor het materiaalgebruik. Ruw, onaf en daarmee bestempeld het een ander doel dan mooi zijn. Zichtbaar is het intensieve arbeidsproces wat er aan vooraf is gegaan. Materiaal in al zijn glorie, waarbij de kunstenaar in die zin ondergeschikt is aan het materiaal. Voelbare energie. Het materiaal in wisselwerking met de handeling. Ik voel me verbonden met deze materialiteit. Ook al ken ik de context niet, het voelt essentieel en zonder opsmuk. Onderdeel zijn van een verbonden gemeenschap, die voor het grootste deel moet doen met wat ze hebben en wat ze niet hebben moeten improviseren met in onze ogen ongebruikelijke materialen. Dit zorgt er voor dat ik juist elementen uit mijn eigen cultuur steeds meer weet te waarderen. Om als autonome wezens in onze eigen gedachte stromen weg te dwalen. Het aardse hier, in Mali, kan ik juist zo waarderen omdat het voor mijn Westerse geest een meer begaanbaar pad lijkt te zijn. Je overgeven aan de gang van zaken en minder tijdsgebonden zijn. Meer geconfronteerd worden met klimaat en natuur. Dat maakt dat het voor mijn Westerse geest vrijer en daarmee fijner aanvoelt. Ik wordt hier even uit mijn tijdskubus getrokken en ik moet mij overleven aan iets dat groter is dan mijn eigen besef.
De hitte, de Malinese cultuur, de drukte, de smerigheid, de tijdloosheid, een ander leven. Door juist zo radicaal in een andere omgeving te staan, wordt iedere prikkel een intense belevenis.
Voor meer informatie en een uitgebreide projectbeschrijving, foto's en reflecties;
Kijk op: http://www.kunstnomade.com/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten